7 februari 1976 – 18 augustus 2019
Arnout,
Deze tekst is ons afscheid aan jou. Want we hebben nooit “dankjewel” gezegd voor al die mooie momenten die we samen beleefden.
Zondag stond voor ieder van ons de klok stil en werd het een beetje - veel - koud in ons hart.
Want de lieve, goedlachse collega is niet meer. En dan denken we terug aan die fijne tijd samen. Je kwam op de Controleregie als één van de eersten en je hebt die dienst helpen bouwen tot wat ze nu is. Je was een steunpilaar, een deel van de fundering.
Je werd gewaardeerd door iedere collega. Voor “de nieuwtjes” was je een mentor, voor de anderen een vriend.
We hebben samen fijne momenten gevierd, zoals je trouw, de geboorte van je dochter.
Toen je twee jaar geleden vertelde over je constante hoofdpijn was er geen haar op ons hoofd dat dacht aan een slechte afloop. Zelfs niet na het verdict, je ging er voor en bleef zo positief. Wat hadden we daar een bewondering voor .
Maar het was een unfaire strijd, die je met ongelofelijk veel moed hebt gestreden.
Maar sterker dan de dood, zijn onze herinneringen die blijven.
Rust zacht
Je collega’s
Arnout,
Deze tekst is ons afscheid aan jou. Want we hebben nooit “dankjewel” gezegd voor al die mooie momenten die we samen beleefden.
Zondag stond voor ieder van ons de klok stil en werd het een beetje - veel - koud in ons hart.
Want de lieve, goedlachse collega is niet meer. En dan denken we terug aan die fijne tijd samen. Je kwam op de Controleregie als één van de eersten en je hebt die dienst helpen bouwen tot wat ze nu is. Je was een steunpilaar, een deel van de fundering.
Je werd gewaardeerd door iedere collega. Voor “de nieuwtjes” was je een mentor, voor de anderen een vriend.
We hebben samen fijne momenten gevierd, zoals je trouw, de geboorte van je dochter.
Toen je twee jaar geleden vertelde over je constante hoofdpijn was er geen haar op ons hoofd dat dacht aan een slechte afloop. Zelfs niet na het verdict, je ging er voor en bleef zo positief. Wat hadden we daar een bewondering voor .
Maar het was een unfaire strijd, die je met ongelofelijk veel moed hebt gestreden.
Maar sterker dan de dood, zijn onze herinneringen die blijven.
Rust zacht
Je collega’s
Georges Steyaert
Ons groepje van kaai 138 kwam nog geregeld bij mekaar. Er werd lekker gegeten en vooral elkaars wel en wee gedeeld.
Tijdens hun verlof eind mei in Spanje, werd Georges plotseling onwel. In het ziekenhuis werd vastgesteld dat Georges ongeneeslijk ziek was en gerepatrieerd moest worden met een ambulance naar België. Na zeven weken gevochten te hebben, is Georges op 4 juli 2019 - één dag voor zijn 67ste verjaardag - zachtjes thuis ingeslapen.
Zijn echtgenote Agnes is heel blij dat ze nog 7 gelukkige jaren samen hebben kunnen genieten van hun welverdiende pensioen. Tijdens de afscheidsceremonie werd nog eens bevestigd wat we al lang wisten: Georges was een hele warme en gevoelige man, die zoveel mensen vreugde gaf.
Wij zijn een vriend kwijt, maar zullen hem nooit vergeten.
Fons, Tina, Brigitte, Roza en Liesbet..
Tijdens hun verlof eind mei in Spanje, werd Georges plotseling onwel. In het ziekenhuis werd vastgesteld dat Georges ongeneeslijk ziek was en gerepatrieerd moest worden met een ambulance naar België. Na zeven weken gevochten te hebben, is Georges op 4 juli 2019 - één dag voor zijn 67ste verjaardag - zachtjes thuis ingeslapen.
Zijn echtgenote Agnes is heel blij dat ze nog 7 gelukkige jaren samen hebben kunnen genieten van hun welverdiende pensioen. Tijdens de afscheidsceremonie werd nog eens bevestigd wat we al lang wisten: Georges was een hele warme en gevoelige man, die zoveel mensen vreugde gaf.
Wij zijn een vriend kwijt, maar zullen hem nooit vergeten.
Fons, Tina, Brigitte, Roza en Liesbet..
Georges werd geboren te Merksem op 4 juli 1952.
Hij kwam bij onze administratie in oktober 1972. Hij werkte op het grenskantoor te Putte tot ze de deuren moesten sluiten in 1993. Hij was ook jarenlang hoofdcontroleur in de Haven (Antwerpen-Oost). Ook in het verenigingsleven van den Tol maakte hij zich graag verdienstelijk: Sinterklaas spelen, reünies organiseren, schrijven voor Finant en De Schakel.
Een woord ter nagedachtenis van zijn collega’s:
Georges Steyaert werd geboren in Merksem op 5 juli 1952. Op 12- jarige leeftijd leerde hij Agnes kennen, waarmee hij later huwde. Ze kregen samen 3 dochters: Isabel, Sofie en Katrien, die op hun beurt huwden en samen 7 kinderen kregen. De oogappels van Georges en Agnes.
Georges ging aan de slag als douanier bij FOD Financiën. Door interne examens werkte hij zich op tot eaw. Inspecteur (adviseur) en kreeg later na de motorbrigade de leiding over het personeel van Controle OOST DA3 op de Heizegemweg. Na enkele jaren verhuisde hij samen met Fons, Brigitte en Tina naar kaai 363.
Hij kwam bij onze administratie in oktober 1972. Hij werkte op het grenskantoor te Putte tot ze de deuren moesten sluiten in 1993. Hij was ook jarenlang hoofdcontroleur in de Haven (Antwerpen-Oost). Ook in het verenigingsleven van den Tol maakte hij zich graag verdienstelijk: Sinterklaas spelen, reünies organiseren, schrijven voor Finant en De Schakel.
Een woord ter nagedachtenis van zijn collega’s:
Georges Steyaert werd geboren in Merksem op 5 juli 1952. Op 12- jarige leeftijd leerde hij Agnes kennen, waarmee hij later huwde. Ze kregen samen 3 dochters: Isabel, Sofie en Katrien, die op hun beurt huwden en samen 7 kinderen kregen. De oogappels van Georges en Agnes.
Georges ging aan de slag als douanier bij FOD Financiën. Door interne examens werkte hij zich op tot eaw. Inspecteur (adviseur) en kreeg later na de motorbrigade de leiding over het personeel van Controle OOST DA3 op de Heizegemweg. Na enkele jaren verhuisde hij samen met Fons, Brigitte en Tina naar kaai 363.
Het was na de verhuis van kaai 363 naar kaai 138 dat we met 6 collega’s samen zaten: Georges, onze rechtstreekse chef, Fons, Tina, Brigitte, Roza en Liesbet.
Doordat hij zoveel werkervaring had, konden we bij hem terecht met onze vragen over douanezaken. Ook als we persoonlijke problemen hadden, had hij er steeds begrip voor. We konden echt met alles bij hem terecht, zowel met de leuke als met de minder leuke dingen. Hij was een bijzondere man en had echt een hart van goud. Hij was meer een vriend dan een baas voor ons. Telkens weer vertelde hij over de leuke bezoekjes van zijn kinderen en vooral van zijn kleinkinderen. Soms bleven de kleinkinderen logeren. Georges zorgde dan meestal voor lekker eten. Lekker koken was een van zijn passies.
Een andere passie was “Sinterklaas” zijn. Georges verblijdde jaren aan een stuk vele kinderen. Hij deed dit met zoveel overgave, dat zelfs zijn eigen kinderen toen ze klein waren, het niet door hadden dat de Sint hun papa was. Hij bezorgde vele jaren een lacht op het gezicht van de kinderen tijdens het Sinterklaasfeest van Andouac, in verschillende scholen tot zelfs op den bureau van de Heizegemweg voor onze kinderen. Later verraste hij ook de bejaarden van het rusthuis, waar één van zijn dochters werkte, met een Sinterklaasbezoek. Hij had zelfs een handtekening van de Sint ontworpen.
Georges en Agnes waren gek op Spanje en brachten daar dus ook telkens hun verlof door. Van vliegen was de Georges gene fan, dus reden ze telkens met de bus naar Spanje.
Ook de firma’s waarmee hij moest samenwerken bij de douane, waardeerden de Georges heel erg. Ze konden ook met al hun problemen en vragen bij hem terecht. Hij probeerde hen telkens op een eerlijke en meelevende manier verder te helpen.
Later werd ons groepje door omstandigheden uit elkaar gehaald. Georges kreeg de leiding over de afdeling Backoffice/Geschillen.
In 2012 gingen Georges en Agnes samen met pensioen. Ze genoten, zoals al vele jaren, van hun gezin, hun dochters, schoonzonen, hun 7 kleinkinderen en de vakanties met de bus naar Spanje.
Doordat hij zoveel werkervaring had, konden we bij hem terecht met onze vragen over douanezaken. Ook als we persoonlijke problemen hadden, had hij er steeds begrip voor. We konden echt met alles bij hem terecht, zowel met de leuke als met de minder leuke dingen. Hij was een bijzondere man en had echt een hart van goud. Hij was meer een vriend dan een baas voor ons. Telkens weer vertelde hij over de leuke bezoekjes van zijn kinderen en vooral van zijn kleinkinderen. Soms bleven de kleinkinderen logeren. Georges zorgde dan meestal voor lekker eten. Lekker koken was een van zijn passies.
Een andere passie was “Sinterklaas” zijn. Georges verblijdde jaren aan een stuk vele kinderen. Hij deed dit met zoveel overgave, dat zelfs zijn eigen kinderen toen ze klein waren, het niet door hadden dat de Sint hun papa was. Hij bezorgde vele jaren een lacht op het gezicht van de kinderen tijdens het Sinterklaasfeest van Andouac, in verschillende scholen tot zelfs op den bureau van de Heizegemweg voor onze kinderen. Later verraste hij ook de bejaarden van het rusthuis, waar één van zijn dochters werkte, met een Sinterklaasbezoek. Hij had zelfs een handtekening van de Sint ontworpen.
Georges en Agnes waren gek op Spanje en brachten daar dus ook telkens hun verlof door. Van vliegen was de Georges gene fan, dus reden ze telkens met de bus naar Spanje.
Ook de firma’s waarmee hij moest samenwerken bij de douane, waardeerden de Georges heel erg. Ze konden ook met al hun problemen en vragen bij hem terecht. Hij probeerde hen telkens op een eerlijke en meelevende manier verder te helpen.
Later werd ons groepje door omstandigheden uit elkaar gehaald. Georges kreeg de leiding over de afdeling Backoffice/Geschillen.
In 2012 gingen Georges en Agnes samen met pensioen. Ze genoten, zoals al vele jaren, van hun gezin, hun dochters, schoonzonen, hun 7 kleinkinderen en de vakanties met de bus naar Spanje.
Raf werd geboren te Paal op 21 juli 1932.
Hij is bij onze administratie gekomen in oktober 1956 en werkte voor de dienst Accijnzen.
Hij overleed te Wilrijk op 1 september 2019.
Hij is bij onze administratie gekomen in oktober 1956 en werkte voor de dienst Accijnzen.
Hij overleed te Wilrijk op 1 september 2019.
Arnout Colpin
Raf Vanzeir
Arlinda werd geboren te Roeselare op 16 oktober 1953
Zij kwam in dienst op 1 september 1988 als financiebeambte D. Ze bracht geruime tijd door te Antwerpen (Controle 338), onder meer op het Secretariaat van inspecteur Guido Mertens (Inspectie haven Noord) waar ze instond voor de personeelszaken en de verkoop van de eetbonnen voor de refter als haar collega afwezig was.
Nadien muteerde ze naar de Directie Gent waar zij o.a. actief was bij de Doelgroepen, op de Dienst Personeel & Algemene Zaken en bij Dienst Vergunningen DA waar zij met pensioen ging op 65-jarige leeftijd (11/2018).
Arlinda overleed op 5 december 2019
Arlinda Van Coillie
Alfons Geysen
Alfons werd geboren op 8 december 1934.
Hij kwam bij onze administratie in september 1960. In 1993, bij het sluiten van de binnengrenzen, mocht Alfons op 55-jarige leeftijd met pensioen. Jarenlang was hij immers brigadier van de Brigade te Essen-Dorp.
Alfons is van ons heengegaan op 16 juli 2019 in het A.Z. Klina te Brasschaat.
Hij kwam bij onze administratie in september 1960. In 1993, bij het sluiten van de binnengrenzen, mocht Alfons op 55-jarige leeftijd met pensioen. Jarenlang was hij immers brigadier van de Brigade te Essen-Dorp.
Alfons is van ons heengegaan op 16 juli 2019 in het A.Z. Klina te Brasschaat.
Çois Van Den Broeck
Çois werd geboren op 25 januari 1935 te Herselt.
In maart 1959 begon hij bij onze administratie en deed er tot zijn pensioen dienst als verificateur te Leuven.
Çois overleed in het UZ Leuven Campus Gasthuisberg op 15 juli 2019.
In maart 1959 begon hij bij onze administratie en deed er tot zijn pensioen dienst als verificateur te Leuven.
Çois overleed in het UZ Leuven Campus Gasthuisberg op 15 juli 2019.
Honoré d'Hooge
Honoré is geboren te Stekene op 28 april 1939.
Hij kwam bij onze administratie in juni 1962. Vele collega’s weten dat Honoré als chef er streng op toezag dat de douaniers steeds correct hun douane-uniform droegen. Hij verliet de administratie bij zijn pensionering als adjunct-directeur op de Gewestelijke Directie van Antwerpen.
Honoré overleed te Ekeren op 7 juli 2019.
Hij kwam bij onze administratie in juni 1962. Vele collega’s weten dat Honoré als chef er streng op toezag dat de douaniers steeds correct hun douane-uniform droegen. Hij verliet de administratie bij zijn pensionering als adjunct-directeur op de Gewestelijke Directie van Antwerpen.
Honoré overleed te Ekeren op 7 juli 2019.
Marc Degrande
15 augustus 1958 – 9 november 2019
Op zaterdag 16 november namen we in Geluwe afscheid van onze collega Marc Degrande.
Marc is in dienst getreden bij de Douane en Accijnzen op 1 oktober 1979 en heeft een groot stuk van zijn carrière doorgebracht aan de grensovergang van Rekkem, dus dicht bij zijn woonplaats. Bij het opheffen van de interne grenzen op 1 januari 1993 werd Rekkem opgedoekt en Marc werd een “gebezigd ambtenaar bij Vreemdelingenzaken”. Op 1 april 2000 werd hij terug gereïntegreerd bij de Douane en Accijnzen waar hij terecht kwam bij de Opsporingsinspectie Gent. Daar is hij dan tot nu aan de slag geweest, weliswaar halftijds met het oog op zijn pensionering.
Marc had zich voorgenomen om op 1 mei 2020 met pensioen te gaan en hij keek er ook al naar uit. Maar het heeft jammer genoeg niet mogen zijn.
Marc heeft zich op onze dienst verdienstelijk gemaakt. Eerst als speurder/onderzoeker en later als beheerder van het Secretariaat. Marc was een aangename en loyale collega. Hij was altijd bereidwillig om te helpen en mensen bij te staan. Daarbij was hij altijd streng maar toch zeer correct. Juist was juist en ook enige koppigheid was hem niet vreemd.
Je kon eigenlijk altijd op hem rekenen: voor hulp bij de dossiers of voor alle vragen over personeelszaken en vergoedingen. Hij was ook altijd vooruitziend: dit uitte zich op het gebied van het plannen van de permanenties, het aanmaken van de dienstagenda, enzoverder. Zo had hij ook, kort voor hij ziek werd, al een handleiding “Secretariaat” gemaakt voor zijn opvolger, met daarin een lijst van taken en de te volgen werkwijze.
De laatste jaren was hij veel minder goed te been. Ondanks de gezondheidsproblemen bleef hij zijn werk graag en goed verder doen. Hij werd dan ook door alle collega’s erg gewaardeerd.
Eind september dit jaar ging hij dan met ziekteverlof. Ook van de evoluties in zijn gezondheidstoestand hield hij ons op de hoogte. Hij was daarbij altijd zeer optimistisch ingesteld en had er altijd goede hoop op. Zo liet hij ons op 7 oktober laatstleden nog weten dat zijn afwezigheid wel langer zou duren dan 13 oktober, dat hij geduldig afwachtte en dat hij, zodra hij weer beschikbaar zou zijn, hij wel zou helpen met de secretariaatstaken.
Jammer genoeg kwam daarna het minder goede nieuws dat ons met verstomming sloeg.
Marc was een goede, fijne en aangename collega waarmee we graag samenwerkten. We hadden graag gehad dat hij nog van zijn nakende pensioen kon genieten, maar het mocht niet zijn. We zullen hem missen.
De collega’s.
Op zaterdag 16 november namen we in Geluwe afscheid van onze collega Marc Degrande.
Marc is in dienst getreden bij de Douane en Accijnzen op 1 oktober 1979 en heeft een groot stuk van zijn carrière doorgebracht aan de grensovergang van Rekkem, dus dicht bij zijn woonplaats. Bij het opheffen van de interne grenzen op 1 januari 1993 werd Rekkem opgedoekt en Marc werd een “gebezigd ambtenaar bij Vreemdelingenzaken”. Op 1 april 2000 werd hij terug gereïntegreerd bij de Douane en Accijnzen waar hij terecht kwam bij de Opsporingsinspectie Gent. Daar is hij dan tot nu aan de slag geweest, weliswaar halftijds met het oog op zijn pensionering.
Marc had zich voorgenomen om op 1 mei 2020 met pensioen te gaan en hij keek er ook al naar uit. Maar het heeft jammer genoeg niet mogen zijn.
Marc heeft zich op onze dienst verdienstelijk gemaakt. Eerst als speurder/onderzoeker en later als beheerder van het Secretariaat. Marc was een aangename en loyale collega. Hij was altijd bereidwillig om te helpen en mensen bij te staan. Daarbij was hij altijd streng maar toch zeer correct. Juist was juist en ook enige koppigheid was hem niet vreemd.
Je kon eigenlijk altijd op hem rekenen: voor hulp bij de dossiers of voor alle vragen over personeelszaken en vergoedingen. Hij was ook altijd vooruitziend: dit uitte zich op het gebied van het plannen van de permanenties, het aanmaken van de dienstagenda, enzoverder. Zo had hij ook, kort voor hij ziek werd, al een handleiding “Secretariaat” gemaakt voor zijn opvolger, met daarin een lijst van taken en de te volgen werkwijze.
De laatste jaren was hij veel minder goed te been. Ondanks de gezondheidsproblemen bleef hij zijn werk graag en goed verder doen. Hij werd dan ook door alle collega’s erg gewaardeerd.
Eind september dit jaar ging hij dan met ziekteverlof. Ook van de evoluties in zijn gezondheidstoestand hield hij ons op de hoogte. Hij was daarbij altijd zeer optimistisch ingesteld en had er altijd goede hoop op. Zo liet hij ons op 7 oktober laatstleden nog weten dat zijn afwezigheid wel langer zou duren dan 13 oktober, dat hij geduldig afwachtte en dat hij, zodra hij weer beschikbaar zou zijn, hij wel zou helpen met de secretariaatstaken.
Jammer genoeg kwam daarna het minder goede nieuws dat ons met verstomming sloeg.
Marc was een goede, fijne en aangename collega waarmee we graag samenwerkten. We hadden graag gehad dat hij nog van zijn nakende pensioen kon genieten, maar het mocht niet zijn. We zullen hem missen.
De collega’s.
Evi Van den Bergh
Evi werd geboren te Bornem op 27 november 1978.
Zij kwam bij onze administratie op 1 december 2001 als assistent van Financiën op de proef en werd meteen toegewezen aan het Eerste Kantoor te Antwerpen op het Kattendijkdok. Daar heeft Evi lang gewerkt op de dienst “Verzending”. Bij de verhuis naar het Financiecentrum “Noordster” kwam ze terecht op de afdeling TAO.
Na enkele maanden te werken op de dienst “Algemene Zaken” in de Spitsenstraat, was zij sedert 1 februari 2017 werkzaam in de Finshop te Bornem.
Evi is overleden op 17 december 2019 in het AZ Nikolaas te Sint-Niklaas.
.
.
Zij kwam bij onze administratie op 1 december 2001 als assistent van Financiën op de proef en werd meteen toegewezen aan het Eerste Kantoor te Antwerpen op het Kattendijkdok. Daar heeft Evi lang gewerkt op de dienst “Verzending”. Bij de verhuis naar het Financiecentrum “Noordster” kwam ze terecht op de afdeling TAO.
Na enkele maanden te werken op de dienst “Algemene Zaken” in de Spitsenstraat, was zij sedert 1 februari 2017 werkzaam in de Finshop te Bornem.
Evi is overleden op 17 december 2019 in het AZ Nikolaas te Sint-Niklaas.
.
.
Louis Van Moortel
Louis werd geboren te Hamme op 20 juni 1939.
Hij kwam bij onze administratie in juni 1966 en kwam de laatste jaren van zijn carrière terecht op KB 138 te Antwerpen-Oost in de haven van Antwerpen.
Louis overleed op 27 december 2019 te Deurne.
Hij kwam bij onze administratie in juni 1966 en kwam de laatste jaren van zijn carrière terecht op KB 138 te Antwerpen-Oost in de haven van Antwerpen.
Louis overleed op 27 december 2019 te Deurne.
André Meynendonckx
André werd op 20 januari 1938 geboren te Arendonk.
In september 1960 werd hij aangeworven bij onze administratie.
André overleed in het AZ Klina te Brasschaat op 14 februari 2020.
In september 1960 werd hij aangeworven bij onze administratie.
André overleed in het AZ Klina te Brasschaat op 14 februari 2020.
Antoine Debrabander
Antoine werd geboren te Westouter op 23 augustus 1945.
Hij kwam bij onze administratie in oktober 1971.
Antoine is rustig ingeslapen in het Woonzorgcentrum Welvaart te Kapellen-Hoogboom op 31 januari 2020.
Hij kwam bij onze administratie in oktober 1971.
Antoine is rustig ingeslapen in het Woonzorgcentrum Welvaart te Kapellen-Hoogboom op 31 januari 2020.
André Beert
André werd geboren te Zwevegem op 27 april 1934.
Hij kwam in juni 1957 bij onze administratie.
André overleed te Deurne op 30 januari 2020.
Hij kwam in juni 1957 bij onze administratie.
André overleed te Deurne op 30 januari 2020.
Willy Brouns
Willy werd geboren op 25 oktober 1943 te Neeroeteren.
Hij kwam bij onze administratie in november 1967. De laatste jaren van zijn carrière was hij tewerkgesteld in Boorsem. Een leuke anekdote is dat Willy tijdens zijn dienstjaren deel uitmaakte van de “Judassen” een carnavalsvereniging bij den Tol. Hij werd zelfs verkozen tot prins carnaval.
Willy overleed op 24 januari 2020 in het ZOL Campus St.-Jan te Genk.
Hij kwam bij onze administratie in november 1967. De laatste jaren van zijn carrière was hij tewerkgesteld in Boorsem. Een leuke anekdote is dat Willy tijdens zijn dienstjaren deel uitmaakte van de “Judassen” een carnavalsvereniging bij den Tol. Hij werd zelfs verkozen tot prins carnaval.
Willy overleed op 24 januari 2020 in het ZOL Campus St.-Jan te Genk.
Marcel Scholtis
Marcel is geboren op 1 april 1929 te Ekeren.
Hij overleed ook te Ekeren op 8 april 2020.
N.v.d.r. Vanwege de maatregelen inzake het coronavirus kunnen we u momenteel niet meer gegevens bezorgen over Marcel, waarvoor onze oprechte excuses.
Hij overleed ook te Ekeren op 8 april 2020.
N.v.d.r. Vanwege de maatregelen inzake het coronavirus kunnen we u momenteel niet meer gegevens bezorgen over Marcel, waarvoor onze oprechte excuses.
Willy Desimpelaere
Willy is geboren te Woumen op 7 juni 1931.
Hij is vroeger sectiechef bij de Accijnzen te Roeselare geweest.
Willy was al enige tijd hulpbehoevend, maar overleed te Roeselare op 3 april 2020, wellicht ten gevolge van het coronavirus.
Hij is vroeger sectiechef bij de Accijnzen te Roeselare geweest.
Willy was al enige tijd hulpbehoevend, maar overleed te Roeselare op 3 april 2020, wellicht ten gevolge van het coronavirus.
Jef Lavrysen
Jef werd geboren te Turnhout op 7 augustus 1945.
Hij was niet alleen een aangename collega, maar was ook begaan met het milieu. Zo leerde Jef de bewoners van de Parkwijk hoe ze zwerfvuil konden vermijden. Hij maakte voor hen diverse peukenbakjes.
Jef is na een ernstige ziekte thuis stilletjes heengegaan op 25 maart 2020.
Hij was niet alleen een aangename collega, maar was ook begaan met het milieu. Zo leerde Jef de bewoners van de Parkwijk hoe ze zwerfvuil konden vermijden. Hij maakte voor hen diverse peukenbakjes.
Jef is na een ernstige ziekte thuis stilletjes heengegaan op 25 maart 2020.
Louis Pirotte
Louis werd geboren op 17 april 1946 te Luik.
Hij kwam bij onze administratie in november 1967. De laatste jaren voor zijn pensioen werkte hij voor de dienst O&O te Luik. Vele collega’s binnen onze administratie hebben Louis echter leren kennen als een ervaren schietinstructeur. Op deze foto, genomen tijdens de nationale schietwedstrijd in 2006, poseert hij op de derde plaats van links, geflankeerd door zijn Luikse collega’s.
Jammer genoeg is Louis overleden op 30 april 2020 in Herstal ten gevolge van het coronavirus.
Hij kwam bij onze administratie in november 1967. De laatste jaren voor zijn pensioen werkte hij voor de dienst O&O te Luik. Vele collega’s binnen onze administratie hebben Louis echter leren kennen als een ervaren schietinstructeur. Op deze foto, genomen tijdens de nationale schietwedstrijd in 2006, poseert hij op de derde plaats van links, geflankeerd door zijn Luikse collega’s.
Jammer genoeg is Louis overleden op 30 april 2020 in Herstal ten gevolge van het coronavirus.
Jos De Vos
16 augustus 1926 – 22 april 2020
Jos De Vos is bij de collega’s vooral gekend als adjunct-directeur te Antwerpen, maar zeker ook als de vader van Peter en Jan, de schoonvader van Ann (Keuppens) en de grootvader van Jeroen, is niet meer. Hij overleed op 93-jarige leeftijd in het Woonzorgcentrum Huize Stracke te Boechout op 22 april 2020.
Jos kwam bij onze administratie in de woelige periode van september 1944. Tijdens zijn carrière maakte hij deel uit van een generatie douaniers die net als hijzelf hun stempel wisten te drukken op de werking van onze administratie en een diepe indruk hebben nagelaten bij de mensen waarmee ze samengewerkt hebben.
Eén van die collega’s is Frans Van den Bogaert. Hij schreef een beklijvend aandenken om de familie een hart onder de riem te steken tijdens deze moeilijke periode.
…een getuigenis van diep respect voor Jos…
.
Jos De Vos is bij de collega’s vooral gekend als adjunct-directeur te Antwerpen, maar zeker ook als de vader van Peter en Jan, de schoonvader van Ann (Keuppens) en de grootvader van Jeroen, is niet meer. Hij overleed op 93-jarige leeftijd in het Woonzorgcentrum Huize Stracke te Boechout op 22 april 2020.
Jos kwam bij onze administratie in de woelige periode van september 1944. Tijdens zijn carrière maakte hij deel uit van een generatie douaniers die net als hijzelf hun stempel wisten te drukken op de werking van onze administratie en een diepe indruk hebben nagelaten bij de mensen waarmee ze samengewerkt hebben.
Eén van die collega’s is Frans Van den Bogaert. Hij schreef een beklijvend aandenken om de familie een hart onder de riem te steken tijdens deze moeilijke periode.
…een getuigenis van diep respect voor Jos…
.
Beste Peter, Jan en familie
Graag wil ik eerst een beetje voorgeschiedenis geven van de vroegere tijdsgeest en werkwijze bij de douane, om de context te begrijpen van wat volgt..
Ik kwam op 1 februari 1960 binnen bij de douane als technisch klerk. Deze titel was een voorbereiding tot de graad van verificateur, mits het volgen van een tweejaarlijkse cursus en het uiteindelijk slagen in het examen. Tijdens het volgen van de cursus, werden de lege dagen aangevuld met een stage op het Kantoor, het Entrepot of een kade.
Graag wil ik eerst een beetje voorgeschiedenis geven van de vroegere tijdsgeest en werkwijze bij de douane, om de context te begrijpen van wat volgt..
Ik kwam op 1 februari 1960 binnen bij de douane als technisch klerk. Deze titel was een voorbereiding tot de graad van verificateur, mits het volgen van een tweejaarlijkse cursus en het uiteindelijk slagen in het examen. Tijdens het volgen van de cursus, werden de lege dagen aangevuld met een stage op het Kantoor, het Entrepot of een kade.
Na een kantoorperiode werd ik toegewezen als adjunct van de verificateurs op de kaaien van Antwerpen-Zuid. Daar ging een andere wereld voor mij open en werd ik geconfronteerd met het echte douanewerk. Als jonge ambtenaren werden wij voor “de leeuwen gegooid”. Het opzet was, dat wij opgeleid zouden worden door de anciens. Wat niet altijd van een leien dakje liep. Sommigen onder hen beschouwden ons als indringers en waren niet bereid om hun parate kennis zo maar door te geven aan de jongere generatie. Men moet voor ogen houden dat een verificateur destijds werd aanzien als een autoriteit en als dusdanig gerespecteerd werd door douaneambtenaren en de handel. Hij was baas over zijn kade.
Antwerpen-Zuid was toen nog dé grote economische draaischijf van Antwerpen. De kaden van hangar 2 t/m 28 lagen permanent vol zeeschepen. De goederen werden gelost op de kade en er was een drukte van jewelste. De overkant van de kade was buiten voedingswinkels ook overvloedig bezaaid met drankgelegenheden, waarvan sommige ook een aantrekking uitoefenden op bepaalde ambtenaren. De verleiding was groot, maar absoluut verboden terrein voor ons. Daar hielden de controleurs stevig toezicht op.
In deze “gevaarlijke “omgeving was Jos tewerkgesteld als verificateur. Tijdens mijn stageperiode had ik hem nog maar sporadisch ontmoet en toen kwam hij reeds over als een zeer joviale kerel. Maar hem goed leren kennen, kwam slechts later tot stand.
Bij mijn benoeming tot verificateur werd ik als ‘Chinese vrijwilliger’ naar Brussel gemuteerd.
Na een drietal jaren, kwam ik terug naar Antwerpen op de standplaats Antwerpen-Zuid.
Destijds werden de verificateurs maandelijks verplaatst naar een ander kaaibureel, welke meestal met twee bemand waren. Alle collega's waren niet even plezant en bereid tot een gesprek.
Maar, met Jos samenwerken was een openbaring. Hij was geestig, waardoor zelfs bij veel werk de tijd voorbijvloog. Wij hadden een zeer goede band met elkaar, waarbij onze Antwerpse ‘roots’ ongetwijfeld een rol hebben gespeeld. Hij heeft mij op alle gebied ‘het klappen van de zweep’ geleerd, zowel op verificatiegebied als op het aangename vlak van de stiel. Hij had wel een klein kantje: de stiptheid om beginuren te respecteren lag niet in zijn genen, wat tot duidelijke confrontaties heeft geleid met zijn oversten. Verder geen details hierover.
In deze periode heb ik ook zijn lieve echtgenote Cécile leren kennen tijdens het jaarlijkse sinterklaasfeest met de kinderen van de verificateurs in de zaal van General Motors op de Noorderlaan.
Op 1 mei 1970 werd ik op vraag van, destijds, inspecteur De Mesmaeker”, als vaste verificateur-accountant naar de autonome Sectie ‘Petrol-Zuid’ gemuteerd. Dit was een enclave binnen het Antwerpse douanegebied. Dit werd door elke verificateur als een eer en beloning aanzien.
Deze Sectie stond onder leiding van hoofdcontroleur Lafosse, die bij mij als afstandelijk overkwam. Hij was nog van een generatie van voor de Tweede Wereldoorlog met hun eigen verworvenheden.
Toen Lafosse inspecteur werd op de Directie, werd hij afgelost door hoofdcontroleur Jos De Vos.
Een nieuwe tijd brak aan. Een verademing voor de Sectie. Hier werden onze vriendschapsbanden vereeuwigd. Jos had de gave om iedere ambtenaar de ruimte te geven om zichzelf te ontplooien en zijn eigen verantwoordelijkheden op te nemen. Zijn tussenkomst was beperkt tot het wijzen op de fouten en indien echt nodig met gezag op te treden.
Het sociale luik werd ook niet vergeten. De verjaardagen en andere speciale dagen werden gevierd (pensioenen …), gewoonlijk gepaard gaande met een lekker glaasje. Hier te werken was geen opgave.
Ik moet toegeven, dat wij samen ook wel eens overuren deden, welke niet altijd douane gerelateerd waren. Hier wordt niet verder op ingegaan, daar dit tot onze privésfeer behoort.
Al waren wij zeer goede kameraden en apprecieerden we elkaar heel erg, toch was ik een beetje jaloers op hem. En dit om volgende redenen.
Jos had een vlotte pen. Zijn verslagen waren boeiend om lezen: gevat, duidelijk, leerrijk zonder de minste bijkomstigheden.
Hij kon ook als geen ander “voor de vuist” spreken. Een toespraak houden zonder een letter op papier te zetten, met typering van personen: altijd nagel op de kop en met de nodige humor.
Ook zijn algemene kennis was groot door zijn belezenheid en interesse in vele onderwerpen. Deze gave heeft ons nog vaak geholpen bij onze jaarlijkse quizzen tussen de verschillende secties.
Ik benijd hem voor al deze gaven. Maar tijdens onze ‘Petrol’- periode heb ik enorm veel van hem geleerd. Al deze opgedane ervaring is voor mij een enorme hulp geweest bij mijn opvolging als hoofdcontroleur op de Petroleum Sectie.
Jos, gij zijt de beste en meest getalenteerde baas die ik ooit heb gehad.
In onze verdere loopbaan zijn onze contacten geminderd. Die verliepen vooral zuiver administratief tijdens vergaderingen en soms nog wel eens bij een viering.
Na onze pensionering hebben wij nog wel eens een paar toevallige ontmoetingen gehad in de Sint- Pauluskerk, waar uw zoon Peter deel uitmaakt van de kerkgemeenschap.
Wat mij altijd is opgevallen tijdens deze ontmoetingen: als wij nog eens over de douane spraken, dan ging het altijd over “de Petrol”. Voor mij was dit de mooiste tijd van mijn douaneleven.
En voor U beslist ook. Wij sluiten een periode af van een ‘oude garde’ douaneambtenaren.
Beste Jos, ik zal u altijd blijven aanzien als een van mijn beste douanevrienden.
Als er hierboven iets is, dan zit gij bij de goei!!
Uw goede vriend
Frans
Antwerpen-Zuid was toen nog dé grote economische draaischijf van Antwerpen. De kaden van hangar 2 t/m 28 lagen permanent vol zeeschepen. De goederen werden gelost op de kade en er was een drukte van jewelste. De overkant van de kade was buiten voedingswinkels ook overvloedig bezaaid met drankgelegenheden, waarvan sommige ook een aantrekking uitoefenden op bepaalde ambtenaren. De verleiding was groot, maar absoluut verboden terrein voor ons. Daar hielden de controleurs stevig toezicht op.
In deze “gevaarlijke “omgeving was Jos tewerkgesteld als verificateur. Tijdens mijn stageperiode had ik hem nog maar sporadisch ontmoet en toen kwam hij reeds over als een zeer joviale kerel. Maar hem goed leren kennen, kwam slechts later tot stand.
Bij mijn benoeming tot verificateur werd ik als ‘Chinese vrijwilliger’ naar Brussel gemuteerd.
Na een drietal jaren, kwam ik terug naar Antwerpen op de standplaats Antwerpen-Zuid.
Destijds werden de verificateurs maandelijks verplaatst naar een ander kaaibureel, welke meestal met twee bemand waren. Alle collega's waren niet even plezant en bereid tot een gesprek.
Maar, met Jos samenwerken was een openbaring. Hij was geestig, waardoor zelfs bij veel werk de tijd voorbijvloog. Wij hadden een zeer goede band met elkaar, waarbij onze Antwerpse ‘roots’ ongetwijfeld een rol hebben gespeeld. Hij heeft mij op alle gebied ‘het klappen van de zweep’ geleerd, zowel op verificatiegebied als op het aangename vlak van de stiel. Hij had wel een klein kantje: de stiptheid om beginuren te respecteren lag niet in zijn genen, wat tot duidelijke confrontaties heeft geleid met zijn oversten. Verder geen details hierover.
In deze periode heb ik ook zijn lieve echtgenote Cécile leren kennen tijdens het jaarlijkse sinterklaasfeest met de kinderen van de verificateurs in de zaal van General Motors op de Noorderlaan.
Op 1 mei 1970 werd ik op vraag van, destijds, inspecteur De Mesmaeker”, als vaste verificateur-accountant naar de autonome Sectie ‘Petrol-Zuid’ gemuteerd. Dit was een enclave binnen het Antwerpse douanegebied. Dit werd door elke verificateur als een eer en beloning aanzien.
Deze Sectie stond onder leiding van hoofdcontroleur Lafosse, die bij mij als afstandelijk overkwam. Hij was nog van een generatie van voor de Tweede Wereldoorlog met hun eigen verworvenheden.
Toen Lafosse inspecteur werd op de Directie, werd hij afgelost door hoofdcontroleur Jos De Vos.
Een nieuwe tijd brak aan. Een verademing voor de Sectie. Hier werden onze vriendschapsbanden vereeuwigd. Jos had de gave om iedere ambtenaar de ruimte te geven om zichzelf te ontplooien en zijn eigen verantwoordelijkheden op te nemen. Zijn tussenkomst was beperkt tot het wijzen op de fouten en indien echt nodig met gezag op te treden.
Het sociale luik werd ook niet vergeten. De verjaardagen en andere speciale dagen werden gevierd (pensioenen …), gewoonlijk gepaard gaande met een lekker glaasje. Hier te werken was geen opgave.
Ik moet toegeven, dat wij samen ook wel eens overuren deden, welke niet altijd douane gerelateerd waren. Hier wordt niet verder op ingegaan, daar dit tot onze privésfeer behoort.
Al waren wij zeer goede kameraden en apprecieerden we elkaar heel erg, toch was ik een beetje jaloers op hem. En dit om volgende redenen.
Jos had een vlotte pen. Zijn verslagen waren boeiend om lezen: gevat, duidelijk, leerrijk zonder de minste bijkomstigheden.
Hij kon ook als geen ander “voor de vuist” spreken. Een toespraak houden zonder een letter op papier te zetten, met typering van personen: altijd nagel op de kop en met de nodige humor.
Ook zijn algemene kennis was groot door zijn belezenheid en interesse in vele onderwerpen. Deze gave heeft ons nog vaak geholpen bij onze jaarlijkse quizzen tussen de verschillende secties.
Ik benijd hem voor al deze gaven. Maar tijdens onze ‘Petrol’- periode heb ik enorm veel van hem geleerd. Al deze opgedane ervaring is voor mij een enorme hulp geweest bij mijn opvolging als hoofdcontroleur op de Petroleum Sectie.
Jos, gij zijt de beste en meest getalenteerde baas die ik ooit heb gehad.
In onze verdere loopbaan zijn onze contacten geminderd. Die verliepen vooral zuiver administratief tijdens vergaderingen en soms nog wel eens bij een viering.
Na onze pensionering hebben wij nog wel eens een paar toevallige ontmoetingen gehad in de Sint- Pauluskerk, waar uw zoon Peter deel uitmaakt van de kerkgemeenschap.
Wat mij altijd is opgevallen tijdens deze ontmoetingen: als wij nog eens over de douane spraken, dan ging het altijd over “de Petrol”. Voor mij was dit de mooiste tijd van mijn douaneleven.
En voor U beslist ook. Wij sluiten een periode af van een ‘oude garde’ douaneambtenaren.
Beste Jos, ik zal u altijd blijven aanzien als een van mijn beste douanevrienden.
Als er hierboven iets is, dan zit gij bij de goei!!
Uw goede vriend
Frans
Voor mijn vriend Jos